Vizuelne, taktilne i multimodalne metafore ljubavi u Relacionom radu

Apstrakt

Otelovljujući figure androgina, Erosa i Narcisa, Marina Abramović i Ulaj su proveravali njihovu i svoju vitalnost u performansima iz serije naslovljene Relacioni rad, u kojima su tokom sedamdesetih godina dvadesetog veka tragali za odgovorima na pitanja koliko dugo i koliko intenzivno raznoliki spojevi, sudari i trenja muškog i ženskog tela mogu istrajavati kao svojevrsne metafore ljubavi. Stoga ovaj esej nastoji da ukaže na semantičku polivalentnost njihovih neverbalnih retoričkih figura nastalih prevođenjem mitskog i filozofskog diskursa o ljubavi na dinamiku izvođačke prezentacije, te da razmotri perceptivne moduse kojima su se ovi zaljubljeni umetnici poigravali posredstvom vizuelnih, taktilnih i multimodalnih metafora svojih izvedbi. Načini na koje su oni iskušavali sopstvenu odlučnost da svoju subjektivnost i samosvojnost podrede intersubjektivnosti i zajedništvu kako bi prevazišli muško-ženske antagonizme, u ovoj studiji se tumače sa interdisciplinarnog teorijskog stanovišta koje hermeneutiku žive metafore Pola Rikera i teoriju multimodalne metafore dovodi u vezu sa semiotikom ljubavnih povesti Julije Kristeve i filozofijom tela Mihaila Epštejna.