Transnacionalnost u post/jugoslavenskom antiratnom ženskom eseju

Apstrakt

Rad je utemeljen na ideji zajedničkog reprezentovanoj u esejima post/jugoslavenskih spisateljica i autorki, te odraženoj u angažiranoj: transnacionalnosti, anacionalnosti, antimilitarizmu i feminizmu. Zajednička, transnacionalna tačka esejistkinja Dubravke Ugrešić, Rade Iveković, Jasmine Tešanović, Lepe Mlađenović i Alme Lazarevske razotkriva se u opserviranim i kritiziranim društvenim sistemima nacionalizma koji su uslovljeni patrijarhalnim strukturama. Odnosno, jugoslavenski nacionalni ratni sukobi su, utvrđuju esejistkinje, zasnovani na ratovima među spolovima. Angažiranim pisanjem eseja razgrađen je konglomerat stereotipa (jugoimaginarij) koji potiču od nacionalizovane i militarizovane konstrukcije spola kao i primarne patrijarhalne potrebe kontrole, posebno vidljive u dimenziji kreirane figure majke nacije, te u eskalaciji različitih oblika ratnog nasilja nad ženama. Posebno mjesto u antiratnom ženskom esejističkom diskursu zauzima pozicija spisateljice s (direktnim) iskustvom rata, na primjeru čega je, što je interpretativno istaknuto, moguće najpreciznije se osvrnuti na devastirajući uticaj ratne traume, ali i narativa koji su doveli do upitnosti egzistencije: tradicije, istorije i ideologije nacionalizma. Post/jugoslavenske esejistkinje su zauzimale skoro istovjetne angažirane pozicije otpora, tvoreći uz pomoć alternativnog diskursa sigurne prostore transnacionalnosti. Stoga, korpus post/jugoslavenskog antiratnog ženskog eseja postaje centar novih znanja o našim, i ratovima uopšte.