Ljubav kao performativni čin u pripovetkama Leposave Mijušković

Apstrakt

U radu se analiziraju pripovetke Leposave Mijušković. Pokazuje se njihovo mesto u kontekstu srpske književnosti i analizira se recepcija tokom života i nakon smrti autorke. Primenjeni pripovedački postupci poput tehnike toka svesti i fragmentarnost teksta, kao i diskontinuirano shvatanje vremena i subjektivistička perspektiva i interiorizacija pripovedanja, ove pripovetke locira u književnoistorijski kontekst početka srpske moderne, koji podrazumeva raskid sa realističkom pripovetkom. Analizom sadržaja pripovedaka definiše se ljubavna priča kao njihova tematska okosnica na osnovu čega se ove pripovetke uključuju u ljubavni diskurs literature. Pokazuje se njihova pripadnost intimističkim žanrovima karakterističnim za žensku književnost početka XX veka i prepoznaje se pripadnost fukoovski shvaćenom žanru ispovesti koji, pored ljubavne tematike, podrazumeva autobiografsku zasnovanost i analitičnost narativa. Analizom prirode glavnih likova pokazuju se generativni momenti i performativnost njihovog rodnog identiteta, gde se kao ključni momenti analizom izdvajaju prekoračenje zabrane i melanholija.